Zeven uur in een achtbaan, drie dagen achter elkaar. Meedoen aan The Voice, maar dan anders. Blijven ademhalen... ontspan je, zeg ik tegen mezelf. Anders hoor je het. Maar ja, hoe doe ik dat terwijl ik het gevoel heb dat mijn hart zo hard bonst dat mijn hartslag door de opname heen te horen is. Mijn trillende handen leiden me af. Waarom ontdekte ik dat houdertje voor je papier nou pas de laatste dag. Ik wil zoveel, eigenlijk echt alles, laten zien. Waarvan akte, aan het einde van de bootcamp; vol adrenaline nog van alle verlegde grenzen maar ook even helemaal leeg. Geen idee of het goed genoeg was.
Wat was het leuk, nee meer dan waanzinnig, de bootcamp Stemacteren. Een kleine, maar heel fijne studio setting met een gastheer waar iedereen een ‘feel good movie gevoel’ van krijgt. Alles doen wat je normaal gesproken alleen maar op tv ziet. In een echte studio, een droom komt uit. De sfeer is heel relaxt en veilig, met een dosis humor waar je waterproof make-up voor nodig hebt. De docenten laten me volledig in mijn waarde en geven me alle ruimte en vertrouwen om het me eigen te maken. Mijn enige vijand is mijn eigen onzekerheid. Naïef als ik ben, hoopte ik natuurlijk een natuurtalent te zijn. Maar dat bleek net als met leren autorijden toch niet helemaal het geval te zijn. In de rebound gelukkig wel een extreme ontlading en vreugde; een uitnodiging voor de vervolgcursus.
Een groep mede-cursisten waar je lief en leed mee deelt. Je support elkaar. Als je even niet meer weet wat te doen met je huiswerk, appt er iemand iets liefs of krijg je inspiratie van elkaars enthousiasme en uitprobeersels. ‘Is dit niet te…’, ‘nee joh, echt helemaal top, insturen!’. Oefenen, oefenen, oefenen. Me helemaal geven in een rol, voor het tot leven brengen van een tekst als persoon; voor een boodschap. Alles geven, de tekst beleven en uitstralen puur in spraak. Bij de demo-opnames voelt het al een beetje zo. Het moment van de waarheid komt er bijna aan. Fingers crossed. Nu het grote wachten op mijn ‘rapport’.
Karlijn Hut